WHO’S THAT LADY? ANOUK BRINKMAN | JUBILEUMCOMMISSIE | SOPRAAN

‘I wish I knew how it would feel to be free
I wish I could break all the chains holding me
I wish I could say all the things that I should say
Say ‘m loud say ‘m clear
For the whole wide world to hear’
I wish I knew how it would feel to be free | Nina Simone

Zo, één dag voor het jubileumoptreden duiken we nog even in de brainstorm welke heeft geleid tot het geheel dat morgen ten tonele wordt gebracht. Vandaag is het woord aan Anouk (36), die in de afgelopen jaren (!) op verscheidene manieren werd geïnspireerd door de kracht van vrouwenvriendschap en dit heeft ge-perfect-pitched tot het thema Soul Sisters: hoe staat de initiator er momenteel zelf in?

Anouk, voordat we daar verder op ingaan, hoe ziet jouw zangcarrière er in een notendop uit?

‘Oh, haha, chronologisch? Nou, als kind zong ik bij het kerkkoor en later heb ik ook zangles gehad en in een alternatief bandje gezongen. Toen ik ging studeren vond ik met zoveel nieuwigheden geen ruimte om te zingen, ook was ik er behoorlijk onzeker over, waardoor ik uiteindelijk meer dan tien jaar niet heb gezongen. Daarna, ergens in 2011, zei m’n moeder dat ik er toch echt weer ‘iets mee moest doen’. Via Google kwam ik bij The Brand New Bags terecht. Dat sprak mij qua ledendoelgroep en genre veruit het meeste aan – soul is me met de paplepel ingegoten – dus ik heb me aangemeld en kon meteen beginnen.’

Aha, dus bij jou zit gospel (immers: Oudengels voor ‘goede boodschap’) er al van jongs af aan in. Wat maakt het zo bijzonder om dit met 33 andere vrouwen te doen?

‘Tja, iedere week bijeenkomen en samen mooie nummers uitwerken, dat is heel fijn en rustgevend. Tegelijkertijd ben je ook actief bezig iets te leren – zowel beter te zingen als uitdagende arrangementen instuderen – maar je hoofd wordt even leeggemaakt van alles wat er die week verder doorheen spookt. En het is tevens een ijkpunt, zou je eigenlijk kunnen zeggen, een vast moment om te kijken hoe het met iedereen gaat.’

Hoe bedoel je dat?

‘Juist de afgelopen jaren is me opgevallen dat er spontaan vanalles gedeeld wordt, het klassieke ‘lief en leed’, dat heeft gezorgd voor steeds meer betrokkenheid bij elkaar en daarbij wederzijdse, sterkere banden tussen de leden. Een paar jaar terug verloor ik mijn moeder en haar zus, allebei vlak na de geboorte van mijn dochter. Hierdoor belandde ik in een nogal zwart gat, maar de steun die ik toen van de Baggies kreeg, ging al mijn verwachtingen te boven. Er werd echt voor me gezorgd en ik leerde een aantal koorleden op een andere manier, beter kennen omdat we levenservaringen met elkaar konden delen.’

‘Ik nam de boodschap van klassiek zusterschap heel serieus. Soms mag dat wel iets minder’

In eerdere interviews is inderdaad af en toe genoemd dat we goed op elkaar letten en de slechte momenten niet uit de weg gaan. Hoe heb jij van deze basisgedachte invulling gegeven aan Soul Sisters?

‘Nou, het repeteren in die periode heeft juist ook gezorgd voor extra betekenisgeving, dat je meer begrijpt waar je nou eigenlijk over zingt. Daarnaast wilde ik de verbinding die duidelijk gevoeld werd meer zichtbaar maken op het podium. Sinds een jaar of twee werken we met thematiek en zelfs moodboards, zo ben ik ideeën gaan opschrijven en tekenen. Toen ik genoeg had verzameld ben ik mijn inspiratie met een aantal koorleden gaan delen. Uiteindelijk heb ik een uitgebreide presentatie gestuurd naar het bestuur en de verschillende commissies, ik zag echt een groot gebeuren voor me, nam de boodschap van klassiek zusterschap, vrouwen en hun intense onderlinge verbondenheid heel serieus. Soms mag dat wel iets minder, gelukkig hebben we genoeg andere leden die erop letten dat we de luchtigheid van het thema Soul Sisters benadrukken.’

En dan ben jij ook nog in de negende hemel over de locatie… waarom eigenlijk?

‘Jaa, Cloud Nine, dat is toch fantastisch? Na het 5-jarig jubileum was De Helling eigenlijk geen optie, in het kader van variatie, dus moest er een alternatief komen. Utrecht heeft helaas niet zoveel opties wat betreft zaalkeuze, dus toen kwamen we al vrij snel hierop uit. Dat het zo’n prachtige zaal is, draagt natuurlijk wel bij aan ons enthousiasme – de warmte van al het houtwerk straalt een soort geborgenheid uit, wat weer perfect aansluit bij het thema.’

Haha, helder. En dan de hamvraag (of ben je vegetariër?): gaat morgen alles zo bij elkaar komen als je had verwacht?

‘Tja, dat valt nog te bezien. Maar zal wel goedkomen.’ 🙂